Dwie godziny

Ja to Ja, Ona to Ona – po prostu. Poznałem ją pół roku temu, przypadkowo. Żałuję? Nie. Chciałbym cofnąć czas? Nie. W ogóle skąd te pytania? Otóż nie wszystko jest takie proste, jak w dzieciństwie, kiedy to opłakiwałem zgubione nożyczki, a śmierć chomika była dla mnie życiową tragedią. Teraz życie przyniosło mi więcej problemów, Miłość mi je przyniosła. Osoba, którą kocham, tak KOCHAM szczerze i bez wątpliwości, jest daleko stąd.

Dwie godziny. Niewiele? Tak, w dobie autobusów, samochodów, Internetu… Ale nie w tym tkwi problem. Nie widujemy się zbyt często. Ba. Tylko raz na miesiąc. O tym będę pisał, o problemach i uczuciach osiemnastoletniego chłopaka, którego trzy lata młodsza Ona czeka tam gdzieś.. „Każdy człowiek na kuli ziemskiej ma skarb, który gdzieś na niego czeka” pisał Coelho w „Alchemiku”. Niewątpliwie czeka, kocha i tęskni. Ja też.

Jak zatem mogą wyglądać spotkania dwojga kochających się ludzi, którzy widują się raz na miesiąc? Jeśli ktoś nigdy nie był w takiej sytuacji, nie zrozumie tego. Nie jest w stanie nawet pojąć jak bardzo, jak wiele .. Godzinne pocałunki, rozmowy, łzy, pośpiech na autobus, wcześniej obiad, dobry film… I jeden dzień, tak – tyko jeden dzień z całych  trzydziestu jeden kończy się. I znowu powraca pustka, poniedziałkowa zaduma, pogryzione wargi i cały ten bezsens życia bez Niej. Trzeba wrócić do codzienności, do matematyki, do stresu, obowiązków, pracy, korków.. I ta przepiękna piosenka Dżemu, która zawsze mi towarzyszy, gdy jadę z dworca do domu: „Kocham Cię, już wiem. Jedno słowo, cichy szept”.